پلی پروپیلن (PP) یک پلیمر ترکیبی از ترموپلاستی ساخته شده از ترکیب مونومرهای پروپیلن است. این در انواع برنامه های کاربردی شامل بسته بندی برای محصولات مصرفی، قطعات پلاستیکی برای صنایع مختلف از جمله صنعت خودرو، دستگاه های خاص مانند لولا های زنده و منسوجات استفاده می شود. پلی پروپیلن اولین بار در سال ۱۹۵۱ توسط یک جفت دانشمند نفتی Phillips به نام پل هوگان و رابرت بنکس و بعدا توسط دانشمندان ایتالیایی و آلمانی Natta و Rehn پلیمری شد. این امر بسیار سریع به نظر می رسید، زیرا تولید تجاری به سختی پس از سه سال به طول انجامید، بعد از آنکه شیمی درمانی ایتالیایی، پروفسور جیولی ناتا، نخست آن را پلیمری کرد. Natta اولین رزین پلی پروپیلن اسپان را در سال ۱۹۵۴ تکمیل کرد و سنتز کرد و قابلیت پلی پروپیلن برای کریستال شدن موجب ایجاد هیجان شد. تا سال ۱۹۵۷، محبوبیت آن منفجر شد و تولید تجاری گسترده در سراسر اروپا آغاز شد. امروزه یکی از پلاستیک های تولید شده در جهان است.
CNC Cut پلی پروپیلن زندگی پروانه پیچی پروانه پیاده روی کودک ایمن با مکانیسم های خلاق
بر اساس برخی گزارش ها، تقاضای جهانی موجود برای این ماده یک بازار سالانه حدود ۴۵ میلیون تن را تولید می کند و تخمین زده می شود که تقاضا تا سال ۲۰۲۰ به حدود ۶۲ میلیون تن خواهد رسید. کاربران اصلی پلی پروپیلن صنعت بسته بندی هستند ، که حدود ۳۰ درصد از کل مصرف می کند، و پس از آن تولید برق و تجهیزات است که از هر ۱۳ درصد استفاده می کند. صنایع لوازم خانگی و خودرو هر دو مصرف ۱۰٪ و مواد ساختمانی با ۵٪ از بازار همراه است. برنامه های دیگر با هم بقیه مصرف پلی پروپیلن را تشکیل می دهند.
پلی پروپیلن دارای سطح نسبتا لغزنده است که می¬تواند جایگزینی برای پلاستیک مانند Acetal (POM) را در برنامه های کاربردی کم اصطکاک مانند چرخ دنده ها یا برای استفاده به عنوان یک نقطه ی تماس برای مبلمان ایجاد کند. شاید یک جنبه منفی از این کیفیت این است که اتصال پلی پروپیلن به سطوح دیگر (به عنوان مثال، آن را به خوبی به چسب های خاصی که با سایر پلاستیک ها کار می کنند سخت گیرند و گاهی اوقات باید جوش داده شود در صورتی که تشکیل مشترک لازم باشد ) اگر چه پلی پروپیلن در سطح مولکولی لغزنده است، اما دارای ضریب اصطکاک نسبتا بالا است – به همین دلیل استال، نایلون یا PTFE به جای آن استفاده می شود. پلی پروپیلن همچنین دارای چگالی کم نسبت به سایر پلاستیک های معمول است که به صرفه جویی در هزینه برای تولید کنندگان و توزیع کنندگان قطعات پلی پروپیلن ساخته شده تزریق تبدیل می شود. این مقاومت استثنایی را در دمای اتاق به حلال های آلی مانند چربی دارد اما در دمای بالاتر باعث اکسیداسیون می شود (یک مسئله بالقوه در قالب قالب گیری تزریقی ).
یکی از مزایای عمده پلی پروپیلن این است که می توان آن را (از طریق CNC یا قالب گیری تزریقی ، ترموفورمیشن یا چسباندن) به یک لولا زنده تولید کرد. لولا های زندگی، قطعات بسیار پلاستیکی از پلاستیک هستند که بدون شکستن خم می شوند (حتی در محدوده شدید حرکت تقریبا ۳۶۰ درجه). آنها برای برنامه های ساختاری مثل نگه داشتن یک درب سنگین مفید نیستند، اما برای کاربردهای غیر باربری، مانند درب بطری کچاپ یا شامپو، بسیار مفید هستند. پلی پروپیلن منحصر به فرد برای زندگی لولا است، زیرا آن را می شکند زمانی که بارها خم شده است. یکی از مزایای دیگر این است که پلی پروپیلن می تواند با ماشینکاری CNC به کار گرفته شود تا یک لولا زنده داشته باشد که به توسعه سریع نمونه ها کمک می کند و ارزان تر از سایر روش های نمونه برداری است.
یکی دیگر از مزایای پلی پروپیلن این است که آن را می توان به راحتی copolymerized (اساسا به پلاستیک کامپوزیت) با پلیمر های دیگر مانند پلی اتیلن . Copolymerization به طور قابل ملاحظه ای خواص مواد را تغییر می دهد، به طوری که برای برنامه های کاربردی مهندسی قوی تر از پلی پپیلن خالص (بیشتر از یک پلاستیک کالا به تنهایی) امکان پذیر است.
ویژگی های ذکر شده در بالا و پایین به این معنی است که پلی پروپیلن در انواع کاربردی استفاده می شود: صفحات، سینی، فنجان ها و غیره، ظروف چسبیده به ماشین ظرفشویی، و بسیاری از اسباب بازی ها.